Η γιορτή που παρουσιάσαμε στην επέτειο της 17^ης Νοέμβρη είχε τίτλο « Μια αληθινή ιστορία».
Εμπνευστήκαμε από λογοτεχνικά βιβλία, που αναφέρονταν στην περίοδο της δικτατορίας
και ξεκινήσαμε τη γιορτή μας κάπως έτσι:

ΕΛΛΑΔΑ: Ήταν ένα ξημέρωμα, απ? αυτά που ο Απρίλης διαλαλεί τη διάθεσή του για τρέλα.
Το πρωί βγήκε ένας ήλιος σαν μαστίγιο με εφτά ουρές αντί για ακτίνες. Μετά ακολούθησε
ένα απόγευμα με γκρι σύννεφα. Ύστερα, η νύχτα άπλωσε τα πέπλα της και πυκνό σκοτάδι
σκέπασε τη χώρα. Δεν ανησύχησα : «Μια νύχτα είναι, θα κοιμηθώ και θα περάσει».
Κι αποκοιμήθηκα. Αλλά, όταν ξύπνησα το πρωί ?δεν είχε ξημερώσει. Δεν ξημέρωνε.
Σκέφτηκα:«Ας κάνω λίγη υπομονή, θα ξημερώσει αύριο, πού θα πάει;»

Αμ δε ! Οι μέρες περνούσαν και δεν ξημέρωνε. Με τίποτα. Επ? ουδενί.
Με κανένα τρόπο. Κι απ? την πολλή τη νύχτα, όλοι στη χώρα άρχισαν να νυστάζουν.

Όλο και πιο πολύ. Όλο και πιο πολύ. Ώσπου αποκοιμήθηκαν οριστικά.

«Ααααα, βαρέθηκα. Βαρέθηκα ν? ακούω ιστορίες με νυσταγμένους και κοιμισμένους.
Βαρέθηκα τα παραμύθια, τις νύχτες, τις σκιές και τους υπαινιγμούς.
Θέλω μια αληθινή ιστορία στο φως της μέρας. Αυτό θέλω.
Μια απλή αληθινή ιστορία στο φως της μέρας»